Het is alweer even geleden dat ik het interview gegeven heb aan het AD, de krant.
De foto werd gemaakt met een typische Westlandse achtergrond: kasjes. De wind was om te snijden en gevoelsmatig lag de temperatuur onder nul. Het eerste wat ik dacht: mijn volgende boek breng ik uit in de zomer. Natuurlijk met een glimlach om deze gedachte niet serieus te nemen. Het artikel moest ik echter wel serieus nemen "we plaatsen het zodra er voldoende ruimte is, want we willen dit artikel niet inkorten" zo klonk het vanuit de kant van AD. Kijk, dat is mooi.
Daar in die snijdende wind de foto maken, doe ik toch ergens voor.
Het artikel levert me vele positieve reacties op. Ook veel verbaasde reacties van mensen die niet wisten dat ik uberhaupt een boek aan het schrijven was. Mijn ooit benoemde mysterieuse kant leefde weer op dus.
Het is 5 januari 2021 als het artikel online verschijnt. Andere websites nemen het artikel van het AD over. Op 7 januari 2021 staat het artikel in de heerlijke ouderwetse krakende krant. Zo'n papieren versie waarvoor je met een goed kop koffie aan de eettafel gaat zitten. De kop van het artikel in de online premium versie is veelzeggend en met een knipoog naar mijn liefde voor het niet tuttige rijgedrag: "eerste vrouwelijke Ducati-rijder Enitha geeft gas met eigen boek: er komt zeker een vervolg" zo valt te lezen. Leuk woordspeling dat gas geven, maar in de papieren krant hebben ze de kop veranderd en er een schepje bovenop gedaan "Het gaat snelheidsduivel Enitha nooit hard genoeg". Ik moet erom lachen, dat is wel wie ik ben. Maar het feit dat mijn naam zo'n beetje uniek te noemen is in Nederland in combinatie met de titel en dan ook nog eens mijn auto waar er niet 13 van in een dozijn rijden, maakt dat ik me even achter de oren krab. Ai, incognito rondrijden lukt me niet meer. Waar ik voorheen een Ducati sticker op mijn auto had, werd ik vaak herkend; bij deze auto heb ik dat weg gelaten maar alle anonimiteit is verdwenen.
Ik kijk het artikel terug dat dezelfde krant, het AD, eerder over mij plaatste. Destijds met de splinternieuwe Ducati kopte het arikel "racebeest op blitse Ducati". In combinatie met de kop van dit artikel wordt me wel een imago aangemeten... laat ik daarbij gretig van de mogelijkheid gebruik maken om even fijntjes aan te geven dat hardrijden en asociaal rijden voor mij twee dingen zijn. Je zult mij niet als een bezetene in een woonwijk met kinderen zien rijden. Door rood licht rijden is echt not-done, rechts inhalen nauwelijks, bumperkleven veel te gevaarlijk en zonde van het witte neusje als het fout zou gaan. Afijn, ik hoop dat oom agent dit artikel overslaat of het goed in zich op neemt: een rondje over de vernieuwde baan van Zandvoort staat op het lijstje en achter safetycar rijder F1 Bernd aanrijden betekent ECHT gas geven. Wie het artikel goed leest, maakt daar het goede uit op.
Het is avond als ik geattendeerd wordt op de voorpagina van dit deel van het AD. Ook hier staat mijn foto in het klein met de kop "racende Enitha uit Naaldwijk schrijft thriller". Ik had dit artikel nog niet gezien en schiet in de lach. Ok, ik kan er niet meer omheen dat ik van snelheid houd. De inleiding van dit stukje is overigens goed samengevat '... de Ferrari van de motoren.' Ik besluit met de gedachte dat ik hier behoorlijke reclame heb gemaakt voor dat andere rode merk. Wat mij betreft bedanken ze mij voor deze promotie tijdens de F1 race op Zandvoort in 2021. 1 rondje maar, eentje... dat is toch niet te veel gevraagd? Kan Bernd dan eens achter mij aan rijden ;-)
(ik schrijf vaak met een knipoog)