Evenement
De IronMan terug in Maastricht. Leon deed een aantal jaren geleden de lange afstand: 3,8 km zwemmen in de Maas, 180 km fietsen door Belgie en Nederland, 42 km hardlopen door Maastricht. Dit jaar was er de halve afstand ook wel IronMan 70.3 genoemd, maar dat niet alleen! Er waren ook 'side events' zoals de sprint afstand die zelfs voor teams (relay) mogelijk was. Een team bestaat uit minimaal 2 en maximaal 3 deelnemers en laten Leon en ik nu samen een mooi duo vormen voor dit onderdeel. Vooral in dit jaar na zijn revalidatie en mijn echte jaar van hardlopen (lees hier meer) was dit een perfect evenement voor ons. Leon schreef ons in maanden geleden en zo was er geen weg meer terug...

Doel
Het doel van deze wedstrijd was finishen, ongeacht de tijd. Voor mij was het van belang om de sfeer tijdens een dergelijk evenement te proeven, om samen over de mat te lopen de laatste 100 meter en die felbegeerde medaille in ontvangst te nemen. We hebben lange tijd naar dit moment toegeleefd, het zou een bijzonder weekend moeten worden. En dat werd het ook...

Datum
De wedstrijd vond plaats in Maastricht op 31 juli. Hoewel de starttijd om 10.15 uur was, werd tijdens onze aanwezigheid / voorbereiding meegedeeld dat de start een half uur vervroegd was! Zo startte ik om iets na 9.45 uur i.v.m. rolling start. 

Wat is een relay triathlon
Terug naar de wedstrijd, wat is dat eigenlijk een relay triathlon, ook wel estafette of als trio genoemd. 
In dit geval nemen minimaal 2 en maximaal 3 deelnemers deel aan de triathlon. In ons geval zou Leon zwemmen en daarna op de fiets stappen. Ik zou afsluiten met het hardloop onderdeel. 
Helaas werd het een run-bike-run vanwege de sterke stroming in de Maas. De organisatie vond het onverantwoord om hierin te laten zwemmen. Opvallend detail: de vorige keer tijdens Leon zijn IronMan op de lange afstand was het zwemmen onzeker vanwege te weinig water in de Maas. Het kwam goed al was het destijds zonder wetsuit (> 22 graden). In dat geval was er water voldoende omdat twee weken ervoor Limburg tot waterramp gebied werd uitgeroepen. De beelden waren vreselijk om te zien. We hadden dus de keuze of Leon de eerste run zou doen, vervolgens fietsen en ik de tweede run maar ik besloot dapper om ook de eerste run voor mijn rekening te nemen.

The day before
Wat zal ik ervan zeggen... het werd een enerverend weekend. Juist omdat dit weekend zoveel voor mij betekende (er zijn immers maar weinig wedstrijden gelijktijdig aan een IronMan of IronMan 70.3 met een relay sprint afstand) was ik erop gebrand om te finishen. Ik had Leon op zijn hart gedrukt om heel voorzichtig te doen tijdens de wedstrijd omdat finishen het enige doel was. Als hij lek zou rijden of zou vallen zou hij de cut off tijd niet halen (de maximale tijd per onderdeel) en zouden we geen officiele finish hebben. Afijn, ik had alle vertrouwen in hem. 
De dag voor de wedstrijd besloot hij nog een stukje te gaan fietsen, even checken of alles met de fiets in orde was. Ik bleef wachten nabij de wisselzone en kreeg op enig moment een sms'je "ik bel je zo, op fietser gebotst". Ik kan je verzekeren dat het een gruwelijke sms'je is om te krijgen omdat ik hem niet wilde storen/bellen want als dat het gekund had hij dat zelf wel gedaan op dat moment. Ik had geen flauw idee of hij een tikje had gehad, of hij volledig onder het bloed zat, of hij iets gebroken had, of zijn fiets beschadigd was. 
Leon belde me en praatte me kort bij. Feitelijk wist ik nog niets behalve dat hij niet direct naar het ziekenhuis hoefde. De fiets was wel wat beschadigd maar hij zou proberen om de laatste kilometers nog wel zelf te fietsen; ook om even te voelen hoe hij er zelf aan toe was. 
Hij kwam aan en ik was boos en verdrietig tegelijk. Daar ging mijn wedstrijd, daar ging het genieten door alle pijn en dat was zijn mooi carbon tijdritfiets. 
De schade aan de fiets was gelukkig te overzien; "onvoorstelbaar" zei hij zelf al. Waarschijnlijk heeft hij zelf de klap opgevangen met zijn lichaam. 
De dame voor hem slingerde nogal en daarop riep hij "wat gaat u doen mevrouw" heel netjes en beleefd, zij was al even beleefd en durfde niet meer naar links of rechts en remde zo hard dat Leon hetzelfde moest doen, over de kop sloeg en de fiets op hem terecht kwam, op het asfalt en doorgleed. Hij voelde direct aan zijn sleutelbeen, gelukkig niets aan de hand. Wel een hele zere elleboog en vooral pijnlijke schouder. Het zat me niet lekker en drong aan op een doktersbezoekje voor controle. "Niet nodig" waren de woorden die eigenlijk betekenden "dan krijg ik geen groen licht om te starten morgen". 
De wedstrijd leek letterlijk in het water te vallen omdat zwemmen onmogelijk was. Hij kon zijn arm niet eens optillen. Dolgelukkig waren we dat het een run-bike-run werd en we zouden wel zien wat de volgende dag zou brengen. Vooral veel pijn en stijfheid.

Wedstrijdverslag
De wedstrijddag brak aan en ik was erg benieuwd naar Leon. Natuurlijk naar hem en de pijn in vooral de schouder; al het overige was 'bijzaak' maar zeker niet fijn. Hij zou het gaan proberen en ik heb hem benadrukt dat hij geen enkel risico meer mocht nemen. Ik had gemengde gevoelens, was echt verdrietig dat juist nu met deze wedstrijd die voor mij zoveel betekende misschien niet kon doorgaan, blij met de run-bike-run zodat we nog een kans hadden maar tegelijkertijd ook gespannen dat hem niet nog een keer iets zou overkomen. Afijn, we hadden het hele IronMan ritueel te pakken bij het inchecken, gingen op verkenning uit, namen alle tactische wedstrijddetails door en ik ging me warm lopen. Heen en weer, heen en weer. Leon vond het prachtig om te zien hoe ik me tussen al die atleten bewoog. Ik voelde me toch wat onwennig maar ok, ik ging ervoor. 
Er waren drie poortjes gemaakt voor de rollingstart en elke 5 seconden startten er 3 atleten. De een na de ander vloog me voorbij en ik voelde me daar niet heel prettig bij maar moest mezelf voor houden dat ik ook niet ben zoals ieder ander mens. Mijn bloedvaten werken niet goed, mijn bloeddruk bouwt niet of nauwelijks op en vooral op een sprint afstand voor de eerste run merk je dat. Daarnaast is er nog meer mis met het lichaam zoals het zuurstoftransport door het hele lichaam.
Ieder ander neemt een sprint van heb ik jou daar maar dat is meer dan funest voor mij. Daarnaast kan de terugslag zo groot zijn dat ik meerdere dagen (erg) ziek ervan wordt en dat was het me niet waard. Ik ben nu eenmaal anders dus hield mezelf voor dat het al bijzonder was dat ik kon meelopen. Toch zie je niets aan mij en dat maakt dat ik ook 'gewoon' als anderen wil meedoen. Ik deed het zo goed en onopvallend mogelijk en keek met een brede glimlach in de camera van Finisherpix die de officiele foto's maakte want "met een glimlach loop je makkelijker" nou dat betwijfel ik hoor...
De eerste run was direct een drama. Door toch nog te hard van stapel te lopen, kreeg ik het enorm benauwd maar vooruit het was maar een stukje dus kon ik als Leon op de fiets zat wat bijkomen. Een gezellig praatje met de anderen in de wisselzone en voor ik het wist was Leon alweer daar!
Ik wist niet wat ik zag en het bleek dat hij alsnog 36 km/u gefietst had "van de adrenaline" en "als ik kan fietsen, kan ik dat ook hard doen" al waren de bochten natuurlijk wel even spannend op dit technische parkoers. 
En zo wisselden we de chip en mocht ik weer gaan hardlopen. Het was een genot van jewelste op dit parkoers waar mensen voor je klappen, schreeuwen, joelen. 

Ik bereikte het finishgebied waar Leon de laatste 100 meter met me mocht meelopen. Bij het gouveneursgebouw maakten we een bocht en liepen onder de finishboog door. Tevreden, blij, dankbaar waarbij Leon de wedstrijd echt voor mij heeft gedaan. Om mij dit moment niet af te nemen. Hoe dankbaar kun je dan zijn. Dat iemand zijn eigen pijn opzij zet, want pijn heeft hij... onze vakantie duurt nog even voort maar is niet meer zoals we gepland hadden. Een bezoekje hier of daar werd vervangen door een bezoekje aan de huisarts en het ziekenhuis. Dat iemand zoveel voor je over kan hebben... ik heb er geen woorden voor.